Σαν να ήταν Χριστούγεννα...

Αυτό ήταν... κατάληψη τέλος! Μετά από 3+ μήνες η σχολή άνοιξε και συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε σα να είχαν μόλις τελειώσει οι γιορτές των Χριστουγέννων. Τρείς μήνες που έγιναν πολλά και διάφορα, ίσως κάποια από αυτά αρκετά σημαντικά για μένα(προφανώς δεν εννοώ το ατελείωτο ξύσιμο μέχρι αηδίας). Αλλά τώρα τα κεφάλια μέσα(...μη πάει στο πονηρό το μυαλό σας). 'Well, give me a minute, let me get it together.I just gotta pick myself up off the floor'[Bob Dylan - Senor]. Άντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου (του μυαλού σου δλδ) από το πάτωμα και να διαβάσεις. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που πρέπει να πείς στον εαυτό σου 'σκάσε και κολύμπα', βέβαια το θέμα είναι να μη πνιγείς κιόλας. Υπομονή μέχρι μέσα Μαίου και μετά χαλαρά πάλι μέχρι τον Σεπτέμβρη. Πάλι καλά δλδ γιατί έχουμε κι ένα eurotrip στα σκαριά φέτος κι ελπίζω να έρθει εις πέρας. Ελπίζω,γιατί τα roadtrips (και τα trips γενικά) είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη (διαγωνισμός: βρείτε την πρώτη και κερδίστε!). Είναι σαν μικρογραφίες τις ίδιας της ζωής. Ξεκινάς με όνειρα, προσδοκίες και ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Στη διάρκεια ζεις ωραίες αλλά και άσχημες στιγμές, μαθαίνεις νέα πράγματα και αποκτάς εμπειρίες και παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού νοσταλγείς τα όσα έζησες και χαμογελάς με μια γλυκιά μελαγχολία. Γέννηση, ζωή και θάνατος. Γι' αυτό μ'αρέσουν και οι ταινίες roadtrip, με κύριο εκπρόσωπο του είδους τον Wim Wenders βέβαια. Ποτέ οι ήρωες δεν είναι ίδιοι στο τέλος ενός roadtrip, πάντα είναι αλλάγμένοι και πιό ώριμοι. Ο Όμηρος έγραψε ίσως το αρχαιότερο roadtrip με ήρωα φυσικά τον Οδυσσέα. Το είπε εξάλλου κι ο Καβάφης στο παγκοσμίως γνωστό απόσπασμα ' Σα βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη φρόντισε να είναι μακρύς ο δρόμος...'. Γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι...