Να θυμηθώ...

Να θυμηθώ να πληρώσω τη ΔΕΗ,το νερό,το τηλέφωνο.
Να θυμηθώ να περάσω κανένα μάθημα.
Να θυμηθώ όσα ξέχασα.
Να θυμηθώ να στείλω το παιδί μου σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού.
Να θυμηθώ να ξεχάσω όσα δε θέλω να θυμάμαι.
Να θυμηθώ να ζήσω.
Να θυμηθώ να κάνω όλα όσα θέλω.
Να θυμηθώ όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές.
Να θυμηθώ που πάω.
Να θυμηθώ όσα δε θέλουν οι άλλοι να θυμάμαι.
Να θυμηθώ εκείνο το ανέκδοτο που πάντα ξεχνάω.
Να θυμηθώ να αλλάξω ηχεία.
Να θυμηθώ να δω το Euro.
Να θυμηθώ να γαμήσω έναν γνωστό-άγνωστο μαζί με τον μπάτσο που κάθεται και τον κοιτάει.
Να θυμηθώ να ξύσω τ'αρχίδια μου(εντάξει δεν ξεχνιέται!).
Να θυμηθώ να ξαναδώ αυτό το post για να μην ξεχάσω αυτά που θέλω να θυμηθώ.
Να θυμηθώ να δω εκείνη την ταινία που πάντα αναβάλλω.
Να θυμηθώ να μη ξαναπάω εκεί που ο φραπές κάνει πάνω από 4 ευρώ.
Να θυμηθώ να πάω κανένα ταξιδάκι.
Να θυμηθώ να πάω θάλασσα.
Να θυμηθώ ότι κάποιες φορές πρέπει να ξεχνάς.
Να θυμηθώ ...
Ξέχασα!

Gemini

Νομίζω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ανανεώσω αυτό το κακόμοιρο blog που τόσο έχω γράψει στα παλιά μου τα παπούτσια. Αλλά τι να κάνω, μια η σχολή, μια η εξεταστική, μια πάλι η σχολή δεν είχα και πολύ χρόνο να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Είναι και απαιτητική αυτή η σχολή λίγο να την αφήσεις αυτή σε αφήνει περισσότερο. Όπως και να έχει αφού τελείωσε η μινι εξεταστική μου, στην οποία τα πήγα λίαν καλώς αλλά όχι άριστα, είπα να κάνω ένα post μήπως το διαβάσουν οι 4-5 (πόσοι είστε;κάντε και κανένα σχόλιο!:)) που μπαίνουν σ'αυτό το blog.

Αφορμή γι'αυτό το post στάθηκε η επέτειος της γέννησής μου ή αλλιώς τα γενέθλειά μου(μίλα σαν άνθρωπος!). Έφτασα αισίως τα 25 ή αλλιώς 1/4 του αιώνα ή αλλιώς 1/3 περίπου του μέσου όρου ηλικίας των ανδρών. Ξέρω τι σκέφτεστε, 'σε πιάσαν τα υπαρξιακά'. Μπα καθόλου, αυτά τα έχω λύσει σε μεγάλο βαθμό, δεν ξέρω αν σε ξαναπιάνουνε σε κάποια φάση(μάλλον ναι) αλλά προς το παρόν μια χαρά είμαι (εντάξει μου λείπει κάτι,δε λέω τι...). Μπορώ να σχεδιάζω ξένοιαστα τις πρόωρες καλοκαιρινές διακοπές που προμηνύουν πολύ διασκέδαση και κάψιμο(πάντα βοηθάει το κάψιμο αλλά με μέτρο). Άμστερνταμ σου ΄ρχόμαστε!Αφού πρώτα περάσουμε από Μιλάνο,Ζυρίχη,Ντύσσελντορφ. Αυτά τα ταξίδια πάντα μετράνε!

Θυμάμαι ήτανε Γενάρης του '50 όταν είχα πρωτοπαέι στο Ντύσσελντορφ μια εποχή που η πόλη αναπτυσσόταν ραγδαία. Θέλανε τότε οι τοπικοί άρχοντες να αναπτύξουν το δίκτυο τηλεπικοινωνιών της περιοχής και μετέπειτα ολάκερης της Γερμανίας. Παράδοξο αλλά καλέσαν εμάς. Aκόμα και οι γερμανοί θέλουν τον έλληνά τους, ποιός θα το πίστευε. Δεν είχαν και πολλές ιδέες για το πώς θα έλυναν ta προβλήματα που αντιμετώπιζαν οπότε χρειάζονταν την συμβολή κάποιων ευρηματικών και πολυμήχανων ελλήνικών μυαλών. Ήμασταν μια ομάδα μηχανικών που έπρεπε να ανταπεξέλθουμε στο συγκεκριμένο πρόβλημα και να φανούμε αντάξιοι της φήμης μας. Δε μας πήρε πάνω από μια εβδομάδα η όλη υπόθεση αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τη κρύα μπύρα και το ζεστό ουίσκι που πίναμε τα βράδια για να αντέξουμε το κρύο. Ήταν ο μόνος τρόπος για να ανταπεξέλθουμε στους -40C που επικρατούσαν σε εκέινο το ξεχασμένο από τον Θεό μέρος. Δε κυκλοφορούσε κανείς στους δρόμους, μόνο σε κάτι καταγώγια μπορούσες να βρεις κάτι να πιείς. Μέρη που ήταν γεμάτα από ανθρώπους της εργατιάς και του καθημερινού μόχθου. Ημιυπόγεια γεμάτα καπνό που μύριζαν μπύρα, ιδρώτα και αγωνία για την καθημερινή επιβίωση. Τόποι που όταν έμπαινες όλοι σε κοιτούσαν παράξενα και σε έκαναν να νοιώσεις στο πετσί σου ότι είσαι ξένος. Όμως όταν έβλεπαν ότι πίνεις την μπύρα τους και συμμερίζεσαι τον πονο τους γίνονταν φιλικοί μαζι σου κι αυτή η εύθυμη ζαλάδα του αλκοόλ σας έφερνε πιο κοντά. Άλλες εποχές, ωραίες αναμνήσεις.
Όπως και να 'χει καλή τύχη σε όσους δίνουν, καλό ξύσιμο σε όσους δε κάνουν τίποτα και καλό κουράγιο σε όσους μοχθούνε!

P.S. Και πριν κλείσω δε μπορώ να μην αναφέρω τους στίχους : '..με τραβάς όπως το σκατό την μύγα και με πας σε διαστάσεις που ποτε δε πήγα...'
και '...θα σου 'δινα το φεγγάρι αλλά πέφτει με το φώς, θα σου 'δινα τον ήλιο αλλά πέφτει με το σκοτάδι γι'αυτό πάρε την π$$τσ@ μου που δε πέφτει ποτε...'(Μετάληρα)

Σαν να ήταν Χριστούγεννα...

Αυτό ήταν... κατάληψη τέλος! Μετά από 3+ μήνες η σχολή άνοιξε και συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε σα να είχαν μόλις τελειώσει οι γιορτές των Χριστουγέννων. Τρείς μήνες που έγιναν πολλά και διάφορα, ίσως κάποια από αυτά αρκετά σημαντικά για μένα(προφανώς δεν εννοώ το ατελείωτο ξύσιμο μέχρι αηδίας). Αλλά τώρα τα κεφάλια μέσα(...μη πάει στο πονηρό το μυαλό σας). 'Well, give me a minute, let me get it together.I just gotta pick myself up off the floor'[Bob Dylan - Senor]. Άντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου (του μυαλού σου δλδ) από το πάτωμα και να διαβάσεις. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που πρέπει να πείς στον εαυτό σου 'σκάσε και κολύμπα', βέβαια το θέμα είναι να μη πνιγείς κιόλας. Υπομονή μέχρι μέσα Μαίου και μετά χαλαρά πάλι μέχρι τον Σεπτέμβρη. Πάλι καλά δλδ γιατί έχουμε κι ένα eurotrip στα σκαριά φέτος κι ελπίζω να έρθει εις πέρας. Ελπίζω,γιατί τα roadtrips (και τα trips γενικά) είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη (διαγωνισμός: βρείτε την πρώτη και κερδίστε!). Είναι σαν μικρογραφίες τις ίδιας της ζωής. Ξεκινάς με όνειρα, προσδοκίες και ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Στη διάρκεια ζεις ωραίες αλλά και άσχημες στιγμές, μαθαίνεις νέα πράγματα και αποκτάς εμπειρίες και παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού νοσταλγείς τα όσα έζησες και χαμογελάς με μια γλυκιά μελαγχολία. Γέννηση, ζωή και θάνατος. Γι' αυτό μ'αρέσουν και οι ταινίες roadtrip, με κύριο εκπρόσωπο του είδους τον Wim Wenders βέβαια. Ποτέ οι ήρωες δεν είναι ίδιοι στο τέλος ενός roadtrip, πάντα είναι αλλάγμένοι και πιό ώριμοι. Ο Όμηρος έγραψε ίσως το αρχαιότερο roadtrip με ήρωα φυσικά τον Οδυσσέα. Το είπε εξάλλου κι ο Καβάφης στο παγκοσμίως γνωστό απόσπασμα ' Σα βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη φρόντισε να είναι μακρύς ο δρόμος...'. Γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι...

... My best days are with you,They are so easy...

"... Cause when I'm with you
It seems so easy
It seems so easy
My best days are with you
They are so easy
They are so easy

Yeah, I don't like giving up
Cause giving up is easy
And I'll see you again
Just tell me where you'll meet me...."

The Subways - With You


...Αυτοί οι στίχοι στριφογυρνάνε στο μυαλό μου συνέχεια την τελευταία μέρα. Είναι από τις φορές που μια μελωδία σφηνώνεται τόσο βαθειά μεσα στον εγκέφαλο σου που δε βγαίνει με τίποτα και δεν χορταίνεις πραγματικά να την ακούς. Μπαίνει λοιπόν σε ένα ατέρμονο loop στο winamp και δε σταματάει να παίζει ακόμα κι όταν πατήσεις το stop, γιατί απλά συνεχίζει μέσα στο κεφάλι σου. Έτσι λοιπόν και αυτό το τραγούδι πρέπει να έχει ήδη καμιά ώρα που ηχεί συνεχώς και σε επανάληψη από το στερεοφωνικό μου και με πωρώνει το ίδιο κάθε φορά. Όλα ξεκίνησαν σήμερα το μεσημέρι που ανέβαινα από Αθήνα - Λάρισα και το έβαλα σε κάποιο σημείο να παίξει στο ipod. Μια φορά αρκούσε από οτι φαίνεται για να κολλήσω 'οξεία μελωδική επαναληπτίτιδα' (βγάζω καλά ονόματα...). Εντάξει δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα αλλά αυτό συνήθως δεν έχει σημασία.

Τώρα θα μου πείτε τι σας νοιάζουν όλα αυτά και δίκιο θα έχετε. Μάλλον είναι μια αφορμή για να αναφέρω το γεγονός οτι ήμουν Αθήνα τις τελευταίες μέρες, για εκδρομή βέβαιως βεβαίως. Πέρασα καλά, έκανα αυτά που ήθελα, μου άρεσαν οι βραδινές έξοδοι στου Ψυρρή που μου θύμησαν λίγο φάση εξωτερικού. Η αλήθεια είναι πως μου πέρασε η ιδέα από το μυαλό του να μένω Αθήνα και μου άρεσε. Θα μου άρεσε να μείνω εκεί ίσως για αλλαγή, ίσως γιατί πάντα το ήθελα λίγο. Όμως όπως και να έχει η Αθήνα δεν έχει τον ερωτισμό που έχει η βόρεια αντίζηλός της η Θεσσαλονίκη. Μπορεί να είναι το κέντρο της Ελλάδας αλλά της λέιπει αυτό το κάτι που κάνει την Σαλονίκη ρομαντική. Είναι σα να είναι η Θεσ/νίκη η έφηβη και η Αθήνα η ενήλικη αδερφή. Η πρώτη είναι πιο συναισθηματική και νεανική ενώ η δεύτερη πιο...ώριμη, πιο μεστή. Θα μου πείτε 'κι αυτά τι μας νοιάζουν'. Ε άμα δε σας νοιάζουν μη τα διαβάζετε!

Αυτά τα λίγα είχα να πω, σε ένα post χωρις πολλές φωτο λόγω 56k dial-up(το γράφω από Λάρισα). Τέλος πριν χαιρετήσω να πω οτι είδα σήμερα στο σινεμα την ταινία (ε στο σινεμά ταινία θα έβλεπες...) 'Οι ζωές των άλλων'. Πολύ ωραία ταινία, γερμανικής καταγωγής με μια εξαιρετική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή. Σημειωτέον οτι η ταινία απέσπασε το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Αξίζει να τη δείτε. Αυτά... πατάω το stop στο winamp και πάω για ύπνο. Μέχρι το επόμενο post...take care and stay rare!

Dungeons and Dragons

Χρήστος, Τάκης, alani και λίαν προσφάτως ... Rimgar. Όλοι έχουμε διάφορα προσωπεία. Τάκης για τους φίλους, alani για τους διαδυκτιακούς φίλους και Rimgar για τους συντρόφους του D 'n D party που φαίνεται στη φωτό( για όσους δεν ξέρουν τι είναι το dnd ας ακολουθήσουν τον σύνδεσμο εδω). Όλα αυτά είναι μερικά ίσως από τα διαφορετικά προσωπεία-ρόλους μου. Όπως και να 'χει, άλλη η συμπεριφορά του αλανιού, άλλη του Τάκη και τελείως διαφορετική του Rimgar. Εντάξει δε λέω του Τάκη και του αλανιού δεν διαφέρουν και πολύ, ίσως καθόλου, όμως η αλήθεια είναι πως το internet και η επικοινωνία μέσω αυτού πάντα παρήχε μια 'προστασία'. Μια απόσταση αλλά ταυτόχρονα μια αμεσότητα, σαν να φοράει κανείς μια μάσκα και όχι μονο. Η επικοινωνία μέσω internet είναι σίγουρα πιο στεγνή καθώς είναι απογυμνωμένη από τις αισθήσεις της όσφρησης, της αφής και ,γιατί όχι, της γεύσης. Προσφέρεται μόνο για οπτική και ηχητική πανδαισία, γραμμάτων, χρωμάτων, ακουσμάτων. Αυτό δεν ξέρω αν την κάνει πιο αντικειμενική, γιατί η αντικειμενικότητα ειναι κάτι σχετικό, πάντως την απαλλάσει σίγουρα από διάφορα συναισθήματα που ειδάλλως θολώνουν και επηρεάζουν την σκέψη. Δεν την απαλλάσει πλήρως βέβαια αλλά ως ένα βαθμό. Καταλήγωντας στο ότι ο Τάκης και το αλάνι είναι το ίδιο πράγμα, απλά το alani είναι πιο ... αλανιάρικο! Για τον Rimgar δεν ξέρω ακόμα καθώς δεν έχω μπει ακόμα στο πετσί του, σιγά σιγά θα μπώ και σίγουρα θα ξανααναφερθώ σε αυτόν πιο αναλυτικά. Εδω όμως δεν μιλάμε απλά για ένα προσωπείο αλλά για έναν ρόλο, έναν ολόκληρο χαρακτήρα. Το alter ego μου στον κόσμο του Faerun, έναν paladin που μάχεται για το Καλό και το Δίκαιο(...πώρωση!). Σήμερα το πρώτο μου pre-session (περισσότερη πώρωση!). Δε μπορώ να πω περισσότερα γιατί δεν έχω παίξει ακόμα αλλά όπως είπα θα ξαναμιλήσω αναλυτικότερα για αυτό το παιχνίδι και τις εμπειρίες μου.

Πριν τελειώσω να πω ότι το Tanqueray γαμάει, είναι το καλύτερο gin και με λίγη λεμονάδα γίνεται ένα από τα καλύτερα ποτά (Gin fizz). Αν έχω πτυχίο στο Jack(Daniel's) τότε το μεταπτυχιακό μου είναι στο Tanqueray(τι είπα πάλι...). Μας φέρνει πιο κοντά και ανεβάζει το κέφι, οπότε... go get tanquerayed!!!

Decisions...Consequences

Ακόμη μια εβδομάδα κατάληψης, έχω χάσει τον λογαριασμό πια. Έχουμε κατάληψη από της 8 Ιανουαρίου αν δεν κάνω λάθος, πάνω από 2μιση μήνες και πάμε ολοταχώς για 3 καθώς δε νομίζω να ανοίξουμε για μια εβδομάδα πριν τις διακοπές του Πάσχα. Το εαρινό εξάμηνο ή έστω η εξεταστική του έχει χαθεί κατά πάσα πιθανότητα οπότε τώρα πια όποτε και να ανοίξουμε δε με πολυενδιαφέρει, οτι ήταν να χαθεί χάθηκε. Το θέμα με την περίοδο της κατάληψης είναι οτι μοιάζει με ενα βούρκο στον οποίο βυθίζεσαι αργά αλλά σταθερά. Εκεί που είχες ένα σταθερό ρυθμό διαβάσματος με το που αρχίζει η κατάληψη αρχίζεις κι εσύ να χαλαρώνεις, σταδιακά σταματάς το διάβασμα και τελικά χανεις κάθε επαφή με την σχολή. Έπειτα αρχίζεις να ασχολείσαι με άλλα πράγματα χωρίς όμως να μπορείς να ασχοληθείς με κάτι συγκεκριμένο σε σταθερή βάση γιατί βρίσκεσαι σε μια ημίρευστη κατάσταση, δε ξέρεις πότε μπορεί να σταματήσει η κατάληψη. Σαν το βούρκο, δε ξέρεις πότε θα έρθει κάποιος να σε τραβήξει. Δε θα ασχοληθώ με το αν είναι σωστή και αποδοτική μορφή αγώνα η κατάληψη. Καλώς ή κακώς είμαστε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και αν θέλεις να διαμαρτυρηθείς ή να αντιδράσεις για κάτι πρέπει να κατέβεις στους δρόμους και να κάνεις κατάληψη. Γιαπωνεζάκια δεν είμαστε! Είναι θέμα νοοτροπίας, τι να κάνουμε. Το θέμα είναι οτι η νοοτροπία δεν αλλάζει από μόνη της αλλά διαμορφώνεται παράλληλα με τις πράξεις που την ορίζουνε. Εξαρτάται όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό από την παιδεία και στην Ελλάδα από αυτό δεν έχουμε, δυστυχώς μας τελείωσε. Το θέμα είναι οτι δεν πουλάνε πουθενά να πάμε να αγοράσουμε, γιατί από μόνοι μας δε βλέπω να προκόψουμε. Ίσως και στην παιδεία θέλουμε τον γερμανό μας. Και με όλα αυτά έχουμε φτάσει στο σημείο να έιναι οι φοιτητές εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις 2 συμπληγάδες. Από τη μια η παράταξη που κυβερνά και από την άλλη οι φοιτητικές παρατάξεις που υποκινούνται από τις αντίστοιχες κομματικές, οι οποίες ικανοποιούν έτσι τις δικές τους ορέξεις για διακυβέρνηση. Και στη μέση οι φοιτητές, δέχονται τις συνέπειες των δικών τους αποφάσεων, όπως λέει κι ο τίτλος του post.

Αλλά αυτό δεν είναι όλη η ζωή; Μια αλληλουχία από απόφάσεις και κατ' επέκταση πράξεις που επιφέρουν κάποιες συνέπειες. Μόνος αστάθμητος παράγοντας η τύχη. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες για αγρίους : 'Η μπάλα είναι στρογγυλή, το παιχνίδι κρατάει 90 λεπτά, όλα τα άλλα είναι καθαρά θεωρία. Πάμε!'. Ίσως η καλύτερη περιγραφή για τη ζωή που έχω ακούσει. Ακούγεται στις πρώτες σκηνές της πρωτότυπης γερμανικης ταινίας 'Τρέξε Λόλα Τρέξε' (όσοι δεν την έχετε δεί...δείτε την!). Αυτά. Δεν έχω κάτι άλλο να πω...προς το παρόν. Δεν ξέρω αν διαβάζεται αυτό που έγραψα ή αν είναι κουραστικό, απλά σκέψεις υπό τον ήχο των μελωδιών flamingo των Paco De Lucia και Paco Pena. Επίσης ο τίτλος του post είναι ευγενική χορηγία μιας ενδιαφέρουσας φετινής αμερικάνικης σειράς εν ονόματι 'Day Break' (ούτε διαφήμιση να έκανα). Λίγο βαρύ μου φάνηκε αυτό το post. Την επόμενη φορά με κάτι πιο ανάλαφρο και σίγουρα μια κριτική για ταινία (ένας από τους λόγους που έκανα αυτό το blog). Επανέρχομαι σύντομα λοιπόν!

Goodnight and good luck...

Newborn!

16.3.07...

Πρώτες πρωινές ώρες...

Ιστορική μέρα! Μόλις 2 μέρες μετά την 'Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας' (ναι υπάρχει κι αυτό, είναι αλήθεια) και 8 μέρες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας '300' γεννιέται και το blog μου! Η αλήθεια είναι πως δεν το ειχα ποτε στο μυαλό μου. Η απόφαση ήρθε λίγο ξαφνικά και το έκανα κάπως αυθόρμητα, αλλά κάποια πράγματα αν δεν τα κάνεις τη στιγμή που τα σκέφτεσαι δεν θα τα κανεις ποτε. Κι όπως είπε κάποιος : 'Οι αποφάσεις γεννιούνται για να παίρνονται και όχι για να μένουν μετέωρες'(βασικά δεν το είπε κανείς, απλά για να μη φορτωθώ την ευθύνη της μαλακίας...χε).
Επί του παρόντος, είδα σήμερις το νέο επεισόδιο της πολυαγαπημένης μας σειράς 'LOST'(όσοι δεν ανήκετε στο 'μας' καιρός να μας έρθετε). Το επεισόδιο εσυνουσιάσθη, κοινώς ...γάμησε! Επιτέλους το LOST ξαναπήρε τα πάνω του. Βρισκόμαστε στη μέση της 3ης περιόδου και της σειράς γενικότερα, καθώς θα διαρκέσει 5 χρονιές, και η αλήθεια ειναι ότι είχε πέσει λίγο το επίπεδο και είχαν χαθεί τα χαρακτηριστικά εκείνα που μας είχαν κάνει να αγαπήσουμε αυτή την σειρά. Βέβαια έκανα υπομονη γιατί πίστευα οτι θα καλυτερεύσουν τα πράγματα και όντως τα τελευταία 2 επεισόδια (και από οτι είδα στο trailer και το επόμενο) μας θύμησαν την πώρωση και την αγωνία που νοιώθαμε στον 1ο κύκλο. Εν αναμονή του επόμενου επείσοδίου λοιπόν. Ειδικά ελλείψει των άλλων αγαπημένων σειρών(Heroes και Prison Break) που κάνουν μια παύση αυτό τον καιρό το LOST είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας όσον αφορά την τηλεοπτική μας ψυχαγωγία(εντάξει υπάρχουν και τα anime...καλά μου γιαπωνεζάκια). Παραφράζοντας λοιπόν μια φράση από ένα πολύ αγαπημένο και γνωστό anime:

see you again losties...