Dungeons and Dragons

Χρήστος, Τάκης, alani και λίαν προσφάτως ... Rimgar. Όλοι έχουμε διάφορα προσωπεία. Τάκης για τους φίλους, alani για τους διαδυκτιακούς φίλους και Rimgar για τους συντρόφους του D 'n D party που φαίνεται στη φωτό( για όσους δεν ξέρουν τι είναι το dnd ας ακολουθήσουν τον σύνδεσμο εδω). Όλα αυτά είναι μερικά ίσως από τα διαφορετικά προσωπεία-ρόλους μου. Όπως και να 'χει, άλλη η συμπεριφορά του αλανιού, άλλη του Τάκη και τελείως διαφορετική του Rimgar. Εντάξει δε λέω του Τάκη και του αλανιού δεν διαφέρουν και πολύ, ίσως καθόλου, όμως η αλήθεια είναι πως το internet και η επικοινωνία μέσω αυτού πάντα παρήχε μια 'προστασία'. Μια απόσταση αλλά ταυτόχρονα μια αμεσότητα, σαν να φοράει κανείς μια μάσκα και όχι μονο. Η επικοινωνία μέσω internet είναι σίγουρα πιο στεγνή καθώς είναι απογυμνωμένη από τις αισθήσεις της όσφρησης, της αφής και ,γιατί όχι, της γεύσης. Προσφέρεται μόνο για οπτική και ηχητική πανδαισία, γραμμάτων, χρωμάτων, ακουσμάτων. Αυτό δεν ξέρω αν την κάνει πιο αντικειμενική, γιατί η αντικειμενικότητα ειναι κάτι σχετικό, πάντως την απαλλάσει σίγουρα από διάφορα συναισθήματα που ειδάλλως θολώνουν και επηρεάζουν την σκέψη. Δεν την απαλλάσει πλήρως βέβαια αλλά ως ένα βαθμό. Καταλήγωντας στο ότι ο Τάκης και το αλάνι είναι το ίδιο πράγμα, απλά το alani είναι πιο ... αλανιάρικο! Για τον Rimgar δεν ξέρω ακόμα καθώς δεν έχω μπει ακόμα στο πετσί του, σιγά σιγά θα μπώ και σίγουρα θα ξανααναφερθώ σε αυτόν πιο αναλυτικά. Εδω όμως δεν μιλάμε απλά για ένα προσωπείο αλλά για έναν ρόλο, έναν ολόκληρο χαρακτήρα. Το alter ego μου στον κόσμο του Faerun, έναν paladin που μάχεται για το Καλό και το Δίκαιο(...πώρωση!). Σήμερα το πρώτο μου pre-session (περισσότερη πώρωση!). Δε μπορώ να πω περισσότερα γιατί δεν έχω παίξει ακόμα αλλά όπως είπα θα ξαναμιλήσω αναλυτικότερα για αυτό το παιχνίδι και τις εμπειρίες μου.

Πριν τελειώσω να πω ότι το Tanqueray γαμάει, είναι το καλύτερο gin και με λίγη λεμονάδα γίνεται ένα από τα καλύτερα ποτά (Gin fizz). Αν έχω πτυχίο στο Jack(Daniel's) τότε το μεταπτυχιακό μου είναι στο Tanqueray(τι είπα πάλι...). Μας φέρνει πιο κοντά και ανεβάζει το κέφι, οπότε... go get tanquerayed!!!

Decisions...Consequences

Ακόμη μια εβδομάδα κατάληψης, έχω χάσει τον λογαριασμό πια. Έχουμε κατάληψη από της 8 Ιανουαρίου αν δεν κάνω λάθος, πάνω από 2μιση μήνες και πάμε ολοταχώς για 3 καθώς δε νομίζω να ανοίξουμε για μια εβδομάδα πριν τις διακοπές του Πάσχα. Το εαρινό εξάμηνο ή έστω η εξεταστική του έχει χαθεί κατά πάσα πιθανότητα οπότε τώρα πια όποτε και να ανοίξουμε δε με πολυενδιαφέρει, οτι ήταν να χαθεί χάθηκε. Το θέμα με την περίοδο της κατάληψης είναι οτι μοιάζει με ενα βούρκο στον οποίο βυθίζεσαι αργά αλλά σταθερά. Εκεί που είχες ένα σταθερό ρυθμό διαβάσματος με το που αρχίζει η κατάληψη αρχίζεις κι εσύ να χαλαρώνεις, σταδιακά σταματάς το διάβασμα και τελικά χανεις κάθε επαφή με την σχολή. Έπειτα αρχίζεις να ασχολείσαι με άλλα πράγματα χωρίς όμως να μπορείς να ασχοληθείς με κάτι συγκεκριμένο σε σταθερή βάση γιατί βρίσκεσαι σε μια ημίρευστη κατάσταση, δε ξέρεις πότε μπορεί να σταματήσει η κατάληψη. Σαν το βούρκο, δε ξέρεις πότε θα έρθει κάποιος να σε τραβήξει. Δε θα ασχοληθώ με το αν είναι σωστή και αποδοτική μορφή αγώνα η κατάληψη. Καλώς ή κακώς είμαστε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και αν θέλεις να διαμαρτυρηθείς ή να αντιδράσεις για κάτι πρέπει να κατέβεις στους δρόμους και να κάνεις κατάληψη. Γιαπωνεζάκια δεν είμαστε! Είναι θέμα νοοτροπίας, τι να κάνουμε. Το θέμα είναι οτι η νοοτροπία δεν αλλάζει από μόνη της αλλά διαμορφώνεται παράλληλα με τις πράξεις που την ορίζουνε. Εξαρτάται όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό από την παιδεία και στην Ελλάδα από αυτό δεν έχουμε, δυστυχώς μας τελείωσε. Το θέμα είναι οτι δεν πουλάνε πουθενά να πάμε να αγοράσουμε, γιατί από μόνοι μας δε βλέπω να προκόψουμε. Ίσως και στην παιδεία θέλουμε τον γερμανό μας. Και με όλα αυτά έχουμε φτάσει στο σημείο να έιναι οι φοιτητές εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις 2 συμπληγάδες. Από τη μια η παράταξη που κυβερνά και από την άλλη οι φοιτητικές παρατάξεις που υποκινούνται από τις αντίστοιχες κομματικές, οι οποίες ικανοποιούν έτσι τις δικές τους ορέξεις για διακυβέρνηση. Και στη μέση οι φοιτητές, δέχονται τις συνέπειες των δικών τους αποφάσεων, όπως λέει κι ο τίτλος του post.

Αλλά αυτό δεν είναι όλη η ζωή; Μια αλληλουχία από απόφάσεις και κατ' επέκταση πράξεις που επιφέρουν κάποιες συνέπειες. Μόνος αστάθμητος παράγοντας η τύχη. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες για αγρίους : 'Η μπάλα είναι στρογγυλή, το παιχνίδι κρατάει 90 λεπτά, όλα τα άλλα είναι καθαρά θεωρία. Πάμε!'. Ίσως η καλύτερη περιγραφή για τη ζωή που έχω ακούσει. Ακούγεται στις πρώτες σκηνές της πρωτότυπης γερμανικης ταινίας 'Τρέξε Λόλα Τρέξε' (όσοι δεν την έχετε δεί...δείτε την!). Αυτά. Δεν έχω κάτι άλλο να πω...προς το παρόν. Δεν ξέρω αν διαβάζεται αυτό που έγραψα ή αν είναι κουραστικό, απλά σκέψεις υπό τον ήχο των μελωδιών flamingo των Paco De Lucia και Paco Pena. Επίσης ο τίτλος του post είναι ευγενική χορηγία μιας ενδιαφέρουσας φετινής αμερικάνικης σειράς εν ονόματι 'Day Break' (ούτε διαφήμιση να έκανα). Λίγο βαρύ μου φάνηκε αυτό το post. Την επόμενη φορά με κάτι πιο ανάλαφρο και σίγουρα μια κριτική για ταινία (ένας από τους λόγους που έκανα αυτό το blog). Επανέρχομαι σύντομα λοιπόν!

Goodnight and good luck...

Newborn!

16.3.07...

Πρώτες πρωινές ώρες...

Ιστορική μέρα! Μόλις 2 μέρες μετά την 'Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας' (ναι υπάρχει κι αυτό, είναι αλήθεια) και 8 μέρες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας '300' γεννιέται και το blog μου! Η αλήθεια είναι πως δεν το ειχα ποτε στο μυαλό μου. Η απόφαση ήρθε λίγο ξαφνικά και το έκανα κάπως αυθόρμητα, αλλά κάποια πράγματα αν δεν τα κάνεις τη στιγμή που τα σκέφτεσαι δεν θα τα κανεις ποτε. Κι όπως είπε κάποιος : 'Οι αποφάσεις γεννιούνται για να παίρνονται και όχι για να μένουν μετέωρες'(βασικά δεν το είπε κανείς, απλά για να μη φορτωθώ την ευθύνη της μαλακίας...χε).
Επί του παρόντος, είδα σήμερις το νέο επεισόδιο της πολυαγαπημένης μας σειράς 'LOST'(όσοι δεν ανήκετε στο 'μας' καιρός να μας έρθετε). Το επεισόδιο εσυνουσιάσθη, κοινώς ...γάμησε! Επιτέλους το LOST ξαναπήρε τα πάνω του. Βρισκόμαστε στη μέση της 3ης περιόδου και της σειράς γενικότερα, καθώς θα διαρκέσει 5 χρονιές, και η αλήθεια ειναι ότι είχε πέσει λίγο το επίπεδο και είχαν χαθεί τα χαρακτηριστικά εκείνα που μας είχαν κάνει να αγαπήσουμε αυτή την σειρά. Βέβαια έκανα υπομονη γιατί πίστευα οτι θα καλυτερεύσουν τα πράγματα και όντως τα τελευταία 2 επεισόδια (και από οτι είδα στο trailer και το επόμενο) μας θύμησαν την πώρωση και την αγωνία που νοιώθαμε στον 1ο κύκλο. Εν αναμονή του επόμενου επείσοδίου λοιπόν. Ειδικά ελλείψει των άλλων αγαπημένων σειρών(Heroes και Prison Break) που κάνουν μια παύση αυτό τον καιρό το LOST είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας όσον αφορά την τηλεοπτική μας ψυχαγωγία(εντάξει υπάρχουν και τα anime...καλά μου γιαπωνεζάκια). Παραφράζοντας λοιπόν μια φράση από ένα πολύ αγαπημένο και γνωστό anime:

see you again losties...