Decisions...Consequences

Ακόμη μια εβδομάδα κατάληψης, έχω χάσει τον λογαριασμό πια. Έχουμε κατάληψη από της 8 Ιανουαρίου αν δεν κάνω λάθος, πάνω από 2μιση μήνες και πάμε ολοταχώς για 3 καθώς δε νομίζω να ανοίξουμε για μια εβδομάδα πριν τις διακοπές του Πάσχα. Το εαρινό εξάμηνο ή έστω η εξεταστική του έχει χαθεί κατά πάσα πιθανότητα οπότε τώρα πια όποτε και να ανοίξουμε δε με πολυενδιαφέρει, οτι ήταν να χαθεί χάθηκε. Το θέμα με την περίοδο της κατάληψης είναι οτι μοιάζει με ενα βούρκο στον οποίο βυθίζεσαι αργά αλλά σταθερά. Εκεί που είχες ένα σταθερό ρυθμό διαβάσματος με το που αρχίζει η κατάληψη αρχίζεις κι εσύ να χαλαρώνεις, σταδιακά σταματάς το διάβασμα και τελικά χανεις κάθε επαφή με την σχολή. Έπειτα αρχίζεις να ασχολείσαι με άλλα πράγματα χωρίς όμως να μπορείς να ασχοληθείς με κάτι συγκεκριμένο σε σταθερή βάση γιατί βρίσκεσαι σε μια ημίρευστη κατάσταση, δε ξέρεις πότε μπορεί να σταματήσει η κατάληψη. Σαν το βούρκο, δε ξέρεις πότε θα έρθει κάποιος να σε τραβήξει. Δε θα ασχοληθώ με το αν είναι σωστή και αποδοτική μορφή αγώνα η κατάληψη. Καλώς ή κακώς είμαστε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και αν θέλεις να διαμαρτυρηθείς ή να αντιδράσεις για κάτι πρέπει να κατέβεις στους δρόμους και να κάνεις κατάληψη. Γιαπωνεζάκια δεν είμαστε! Είναι θέμα νοοτροπίας, τι να κάνουμε. Το θέμα είναι οτι η νοοτροπία δεν αλλάζει από μόνη της αλλά διαμορφώνεται παράλληλα με τις πράξεις που την ορίζουνε. Εξαρτάται όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό από την παιδεία και στην Ελλάδα από αυτό δεν έχουμε, δυστυχώς μας τελείωσε. Το θέμα είναι οτι δεν πουλάνε πουθενά να πάμε να αγοράσουμε, γιατί από μόνοι μας δε βλέπω να προκόψουμε. Ίσως και στην παιδεία θέλουμε τον γερμανό μας. Και με όλα αυτά έχουμε φτάσει στο σημείο να έιναι οι φοιτητές εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις 2 συμπληγάδες. Από τη μια η παράταξη που κυβερνά και από την άλλη οι φοιτητικές παρατάξεις που υποκινούνται από τις αντίστοιχες κομματικές, οι οποίες ικανοποιούν έτσι τις δικές τους ορέξεις για διακυβέρνηση. Και στη μέση οι φοιτητές, δέχονται τις συνέπειες των δικών τους αποφάσεων, όπως λέει κι ο τίτλος του post.

Αλλά αυτό δεν είναι όλη η ζωή; Μια αλληλουχία από απόφάσεις και κατ' επέκταση πράξεις που επιφέρουν κάποιες συνέπειες. Μόνος αστάθμητος παράγοντας η τύχη. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες για αγρίους : 'Η μπάλα είναι στρογγυλή, το παιχνίδι κρατάει 90 λεπτά, όλα τα άλλα είναι καθαρά θεωρία. Πάμε!'. Ίσως η καλύτερη περιγραφή για τη ζωή που έχω ακούσει. Ακούγεται στις πρώτες σκηνές της πρωτότυπης γερμανικης ταινίας 'Τρέξε Λόλα Τρέξε' (όσοι δεν την έχετε δεί...δείτε την!). Αυτά. Δεν έχω κάτι άλλο να πω...προς το παρόν. Δεν ξέρω αν διαβάζεται αυτό που έγραψα ή αν είναι κουραστικό, απλά σκέψεις υπό τον ήχο των μελωδιών flamingo των Paco De Lucia και Paco Pena. Επίσης ο τίτλος του post είναι ευγενική χορηγία μιας ενδιαφέρουσας φετινής αμερικάνικης σειράς εν ονόματι 'Day Break' (ούτε διαφήμιση να έκανα). Λίγο βαρύ μου φάνηκε αυτό το post. Την επόμενη φορά με κάτι πιο ανάλαφρο και σίγουρα μια κριτική για ταινία (ένας από τους λόγους που έκανα αυτό το blog). Επανέρχομαι σύντομα λοιπόν!

Goodnight and good luck...